Wat is de interpretatie van ons horen van een innerlijke stem en de dialoog ermee?

Wat is de interpretatie van ons horen van een innerlijke stem en de dialoog ermee?

De "vage stem in het hoofd" kan de sterkste criticus of grootste supporter van de persoon zijn, en het is bekend dat alleenspraak helpt om aanwijzingen te geven, advies te geven, moeilijke gesprekken te oefenen en zelfs veel van de problemen van het dagelijks leven te herinneren, volgens een gepubliceerd rapport door de website Live Science.

Het rapport gaf aan dat lange tijd werd aangenomen dat het zelfgesprek of de innerlijke stem waar veel mensen naar luisteren gewoon een deel van de mens is, maar het blijkt dat sommigen misschien niet de staat leven van het aanroepen van de ziel als woorden of zinnen, waar ze zich een beeld of vorm van kunnen voorstellen. Nee, er zijn zelfs mensen die niet naar woorden of zinnen luisteren en zich niets in hun hoofd kunnen voorstellen of visualiseren.

Helen Lowenbrook, senior onderzoeker in psychologie en neurocognitie en hoofd van het taalteam van het Franse Nationale Centrum voor Onderzoek CNRS, zei dat "wat wordt bedoeld met de innerlijke toespraak van de monoloog, is dat een persoon een privétoespraak kan houden die tot zichzelf is gericht in stilte en zonder enige uitdrukking of stem", met andere woorden. Het is wat kan worden gedefinieerd als een monoloog of stille self-talk. Tijdens een echte monoloog kan een persoon zijn innerlijke stem bijna 'horen' en zich zelfs bewust zijn van de toon en toon ervan. De toon van de stem kan bijvoorbeeld "klinken" als boos of angstig.

Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen tussen de 5 en 7 jaar in stilte de innerlijke stem of monoloog kunnen gebruiken. Sommige onderzoeken suggereren dat baby's al vanaf 18 tot 21 maanden een vorm van interne fonetiek kunnen gebruiken.

Het onderzoek van professor Lowenbrook richt zich op innerlijke monoloog in drie dimensies, volgens een onderzoek uit 2019 dat zij en haar team publiceerden in Frontiers in Psychology.

De eerste dimensie is 'dialoog', wat complexe interne spraak kan zijn. Op dit punt is er een discussie over de vraag of het juist is om alle innerlijke spraak een "monoloog" te noemen. De eerste dimensie meet dus of een persoon denkt in de vorm van een monoloog of een dialoog met zichzelf. Een monoloog komt gewoon voor als iemand denkt aan iets als: "Ik moet brood kopen." Ze kunnen een innerlijke stem deze zin horen vertellen. Maar op andere momenten, wanneer dezelfde persoon aan iets anders denkt, is het misschien niet alleen een woord of zin waar hij naar een aantal gezichtspunten kan 'luisteren' en in een stille dialoog met zichzelf van gedachten kan wisselen.

Wat de tweede dimensie betreft, deze is gerelateerd aan de zogenaamde "condensatie", die een maat is voor de mate waarin een persoon vertoeft in innerlijke gesprekken of zelfpraat. Soms denkt een persoon alleen aan eenvoudige woorden of gebaren. Maar op andere momenten, vooral wanneer hij een belangrijk gesprek voert met iemand anders of bijvoorbeeld een presentatie voor het publiek geeft, zal hij waarschijnlijk hele zinnen en alinea's bedenken.

De derde dimensie gaat over de "intentie" om expres deel te nemen aan genotzucht. Opzettelijke betrokkenheid bij monoloog vindt plaats om onbekende redenen. Self-talk kan soms afdrijven in volledig willekeurige en schijnbaar losgekoppelde onderwerpen.

Professor Lovenbrook voegde eraan toe dat, door onderzoek uitgevoerd door professor Russell Hurlburt, een psycholoog aan de Universiteit van Nevada in Las Vegas in de late jaren XNUMX, een oude hypothese dat "alle mensen afhankelijk zijn van de innerlijke stem van monoloog" voor het eerst werd uitgedaagd .

Hurlburt bestudeerde de monoloog van verschillende vrijwilligers die een apparaat gebruikten dat regelmatig piepte en moesten opschrijven wat ze dachten of ervaarden net voordat het apparaat piepte. Vervolgens besprak zijn onderzoeksteam met de deelnemers aan de studie wat er was opgeschreven.

En als een deelnemer de zin "Ik moet wat brood kopen" opschreef, zou de onderzoeker hem vragen of dit was wat hij echt dacht, wat betekent dat hij specifiek aan het woord "brood" dacht, of hij honger had, of er een gevoel in zijn maag? Met de veelheid aan bijeenkomsten verbeterden de prestaties van de deelnemers in het uiten van hun ware ideeën.

Uiteindelijk, zei professor Lowenbrook, onthulde deze methodologie dat sommige mensen veel alleenspraak hadden, bijna alsof "er een radio in hun hoofd zit". Maar anderen hadden minder innerlijke spraak dan normaal, en een derde groep had helemaal geen innerlijke monoloog, alleen beelden, sensaties en emoties, maar zonder een innerlijke stem of woorden te horen.

Het ontbreken van een innerlijke monoloog is in verband gebracht met een aandoening die 'afantasia' wordt genoemd, ook wel 'geestesoogblindheid' genoemd. Mensen met Aphantasia hebben geen visualisaties in hun hoofd, ze kunnen hun slaapkamer of het gezicht van hun moeder niet mentaal visualiseren. Professor Lovenbrook wees erop dat degenen die niet het vermogen hebben om te visualiseren of voor te stellen, vaak ook niet naar het duidelijke zelfgesprek luisteren.

Professor Lowenbrook legde uit dat afantasie en het ontbreken van een innerlijke stem niet per se slecht zijn, maar dat een beter begrip van innerlijke spraak en het brede scala aan denkprocessen die mensen doorlopen een bijzonder belangrijke stap zou kunnen zijn voor het ontwikkelen van "methoden voor leren en lesgeven in het algemeen.”

Andere onderwerpen: 

Hoe ga je om met iemand die je intelligent negeert?

http://عشرة عادات خاطئة تؤدي إلى تساقط الشعر ابتعدي عنها